به نام خدا

آدما بعضی وقتها با خودشون حرف می زنند! بعضی هاشون تو دلشون، بعضی ها جلوی آینه و بعضی وقتها یواش و بعضی وقتها هم با صدای بلند!!!

من از اون دسته آدم ها هستم که می خوام با صدای بلند حرف بزنم! شاید صدام به جایی نرسه، اما حداقل دلم خنک می شه!

سعی می کنم که مطالبم رو جذاب بنویسم! هر چند می دونم که طنزپرداز خوبی نیستم، اما به هرحال سعی ام بر همینه! تا هم تلنگری باشه برای کسانی که می خونن و هم دلخنکی باشه واسه ی خودم!

انتظار ندارم که وبلاگم پربازدید باشه! اصلاً برای چی باید پربازدید باشه! هرچی خلوت تر بهتر! اگه یه نفر بیاد و مطالبم رو بخونه، خیلی بهتر ازاینه که 1000 نفر بیان و کامنتهای بی مصرف بذارن و بدون مطالعه برن!

«اِه! ول کن دیگه! به تو چه که من نویسنده نیستم! مهم اینه که مثل خیلی ها می خوام چرت و پرت بنویسم!» این جواب ندای درونی ام بود!